Zelfverwijten
Ze keek niet, ze staarde. De oude foto van haar zoontje, van toen hij nog een jongetje was, lachte haar toe en een trage poes gleed haar tegemoet.
“Kijk je nog wel eens achterom?”, vroeg ik.
“Ik heb nog een dochter”, zei ze zacht. “Die wil niet meer van mij weten.”
Ik vroeg niet verder.
“Zelfverwijten”, fluisterde ze.
De kamer luisterde.
“Als ik niet kan slapen, staan die zelfverwijten rechtop naast mijn bed.”
Ik bleef zwijgen en de kinderfoto van haar zoon bleef haar toelachen.
We bleven zitten zonder woorden.
Toen nam ik de foto van het jongetje en zette die vlak voor haar op de salontafel.
Ze glimlachte en liet me uit.
Zelfverwijten. Ze zijn er om traag te slijten.
