Sahadi Daria over de spreuk...

okt_spreuk

Vanaf zijn eerste levensjaar was Sahadi met zijn ouders, broers en zus op de vlucht. Afghanistan was niet langer veilig. Hij doorkruiste verschillende landen en ging nergens naar school. Dat kon gewoon niet. Er was geen geld en alle kinderen werkten mee. Zo verkocht Sahadi op zijn 8 jaar bloemen aan de schoolpoort in Turkije. Het zou tot zijn 15 jaar duren eer hij zélf op de schoolbanken zat en de binnenkant van een school leerde kennen. Vandaag is hij schooldirecteur van lagere school De Apenstaartjes in Antwerpen.

“Wat jullie van mij kunnen leren? Oei, daar heb ik niet over nagedacht. Ik heb zoveel van andere mensen geleerd. Wat ik probeer, is om met open vizier in het leven te staan, nieuwsgierig, zonder vooroordeel. Bij elke ontmoeting ga ik uit van een onbeschreven, wit blad en probeer ik ruimte te geven aan de ander om te zijn wie hij of zij is. In mijn jaren op de vlucht heb ik heel wat nare dingen meegemaakt, toch was mijn glas altijd halfvol en probeerde ik te leren uit de situatie. Mijn ouders zeggen dat ik die ingesteldheid heb van mijn overgrootvader heb, die deed dat blijkbaar ook: altijd het beste ervan maken, altijd op zoek naar wat je ermee kan in je verdere leven. Het is ook mijn overlevingsstrategie geweest: na regen komt zonneschijn, als je dat maar genoeg herhaalt, wordt het waar.

Ondertussen leer ik ook nog zoveel van andere mensen. Zelfs een kleuter van 3 jaar kan mij iets leren. Verwondering voor het kleine bijvoorbeeld, zien wat je bijna niet meer kan zien en waar wij als volwassenen zo snel aan voorbijgaan. Ik probeer onderweg goed te kijken naar wat er rond mij gebeurt, om een praatje te maken met een bijna onzichtbare dakloze bijvoorbeeld. Als die mij zijn levensverhaal vertelt, leer ik bij over élke dag uit je bed komen omdat het leven -ondanks alle moeilijkheden- toch de moeite waard is om voor op te staan. Over zelfwaarde en zelfrespect.

Ik dank zoveel aan al die leerkrachten die mij gesterkt hebben, dat is fantastisch. Maar ook aan onbekende mensen die me net op tijd uit de klauwen hebben gered van mensen die het niet goed met me voorhadden als kind. Dat probeer ik nu ook te doen, het is zo nodig om in onze samenleving op te blijven komen voor de meest kwetsbare mensen. Als we dat nalaten of vergeten, gaat er veel verloren, blijven kansen onbenut.

Op school vind ik het belangrijk om kinderen inspraak te geven, om ze te leren hoe je keuzes maakt en waarom, om ze te laten nadenken over zichzelf, om hen zo snel mogelijk hun talenten te laten ontdekken. Daarbij is structuur en veiligheid belangrijk. En natuurlijk mogen ze fouten maken, daaruit leer je dan weer. Ook mijn collega’s moedig ik aan om kritisch te zijn, voor mij, voor de school maar ook voor zichzelf. Altijd met heel veel zachtheid en respect. Ik vraag vaak aan een leerkracht die een probleem heeft met het één of ander: “Wat wil je graag dat ik voor je doe?” of “Hoe heb je graag dat ik reageer?” Het antwoord is dan meestal: gewoon luisteren.

En ten slotte is er mijn familie. Ik bewonder mijn ouders voor hun veerkracht om te vechten voor een beter leven voor ons, vier kinderen. Ik bewonder hen ook voor hun openheid. Mijn echtgenote en ik zijn vegetariërs, wat toch redelijk apart is in onze cultuur, maar ook daar hebben ze alleen maar respect voor. En ik bewonder mijn grote zus die als een moeder voor mij gezorgd heeft terwijl mijn ouders altijd maar aan het werk waren. Mijn respect voor vrouwen is enorm. Ik heb gezien hoe vrouwen in andere landen minderwaardig behandeld werden, ik heb geleerd dat hun kracht immens is. Ik heb zoveel geleerd en leer nog steeds het meest van mijn mama, mijn zus en mijn vrouw.

Download hier de maandspreuk →