Maud Vanhauwaert over de spreuk...

spreuk-okt

Dichter Maud Vanhauwaert houdt van woorden en van mensen. Woorden en mensen die raken en verbinden. Haar dichtbundels werden al verschillende keren bekroond en in 2018 en 2019 was ze stadsdichter van Antwerpen. De stad waar ze nog altijd woont. Tussen de mensen. Want die sturen haar woorden. Maud is een mensendichter.

Vanuit liefde vertrekken
De uitdaging is om vanuit liefde te vertrekken, elke keer weer.
Bij elke nieuwe ontmoeting probeer ik uit te gaan van het goede in de ander. Dat heeft mij als mens tot nu toe het verst gebracht. Door negatieve ervaringen, die we allemaal wel eens hebben, kan je wantrouwig in het leven staan. Maar ik geloof dat vertrouwen je verder brengt. Ook al grenst dat soms aan naïviteit. Maar ik vind naïviteit vaak onderschat. Iemand die een beetje goedgelovig is, die zonder voorbehoud gelooft in de goedheid van de mens, die gewoon graag kan zien, dat vind ik mooi.

De schoonheid van kwetsbaarheid en pijn
Wat mensen mooi maakt is hun kwetsbaarheid. De barstjes aan de oppervlakte. Zoals ook een poëzieregel kleine barsten veroorzaakt in de witruimte van het blad.
Als je met eender wie wat langer praat, als je wat dieper peilt, dan kom je steeds uit bij een interessant, gelaagd verhaal. Een nuance van pijn en geluk. Ook bij mensen van wie je in eerste instantie denkt dat ze gemakkelijk door het leven flaneren, voel je pijnpunten en kwetsures als je wat beter luistert. En in die pijn ligt vaak heel veel schoonheid en kracht. Misschien moet je de pijn in iemand herkennen om de volle mens te ontwaren.

Daar wil ik zo snel mogelijk naar toe, naar die kern. Ik voel me heel eenzaam in ontmoetingen en gesprekken die aan de oppervlaktelaag blijven kabbelen. Dan ben ik liever alleen.

Wankelen is het begin van een dans
Acteur Warre Borgmans benadert mensen op een heel bijzondere manier. “En, hoe is het in de liefde?”, is vaak zijn eerste vraag. Hij stelt die vraag niet als een fait divers, hij is echt nieuwsgierig naar het antwoord. De eerste keer vond ik dat heel confronterend. Het is een vraag die meteen naar je hart gaat. Als je er oprecht op antwoordt, heb je meteen een heel waarachtig gesprek, een diepere connectie. Het is een vraag die je wel even doet wankelen.

Ik hou van dat woord wankelen. Voor mij is wankelen het begin van een dans. Je moet jezelf eerst even uit evenwicht brengen voor de dans kan ontstaan. Het moment waarop je wankelt, is een heel interessant moment. Omdat het alle mogelijkheden in zich draagt. De mogelijkheid om te vallen en de mogelijkheid om tot een dans te komen. De twijfel die daarmee samenvalt is voor mij wezenlijk.

Dat ontregelende zoek ik graag op in mijn werk. Het moment waarop alles weer even mogelijk is, dat vind ik mooi. Met alle ongemakken vandien. Maar het leven is soms ongemakkelijk.

Mensen optillen met woorden
Taal is een machtig instrument. Het kan mensen binden en breken.
Met één twitterbericht kan een president de wereld doen ontsporen. Met één woord kan je iemand onderuit halen.

Maar woorden kunnen ook een brug zijn tussen mensen, over kleuren, klanken en verschillen heen. Met enkele woorden kan je iemand optillen en troost bieden, liefde geven, verbinden. Dat is de magie van taal. Als dichters al een rol hebben in de maatschappij - wat ik niet zeker weet - dan is het waakzaam zijn voor de kracht van taal. Hoe dan ook, ten goede of ten kwade, met taal raak je de ander aan.

Als dichter begeef ik me graag onder de mensen met mijn woorden. Dat is de enige manier voor mij om beweeglijk te blijven in mijn gedachten. Daarom woon ik in deze fase van mijn leven ook in een stad. Ik vind het fijn om in een grootstedelijke context te vertoeven en me ten volle tussen de mensen te bewegen. Hen aan te raken met mijn woorden.

Ik ben twee jaar stadsdichter van Antwerpen geweest. Aan die rol hing voor mij een verantwoordelijkheid vast. Ik vond dat ik echt naar mensen toe moest gaan, mensen betrekken die misschien niet zo snel te maken krijgen met poëzie. En als mijn woorden iéts kunnen betekenen of teweegbrengen, als ze raken of verbinden of doen wankelen, dan is het goed.
Noem me maar een mensendichter, ja.

Download hier de maandspreuk →