Ik vertel dit omdat mensen mij meestal zien als de zonnige Ingeborg, de spring-in’t veld. En dat ben ik ook wel. Maar ik heb ook diep gezeten, ik worstel ook met pijn, afwijzing en verdriet. De meeste hulpverleners die ik ken zijn trouwens mensen die door hun eigen levenservaringen door het donker gegaan zijn en die daardoor weten waar de lichtknop zit.
Kijken met nieuwe ogen
We moeten elkaar niet wijsmaken dat het leven alléén maar rozengeur en maneschijn is. Maar de rozen ruiken écht wel lekker en de maan is echt ontzettend mooi, al zijn er óók doornen en wolken en kraters in de maan. Helaas zien we die kleine gelukjes die voor onze voeten liggen soms niet. We ruiken de rozen niet. Omdat we vastzitten in negativiteit, in het duister. En het vraagt moed en volharding om de lichtknop te vinden. Er is geen quick fix. Je moet wel even voor je deur durven vegen. Kijk naar je trauma’s, kijk naar je patronen. Waar ben je zo bang voor, in welke val blijf je trappen? Dat is confronterend, maar zo ontstaat er een opening, laat je licht binnen.
Laat ons even een kleine oefening doen. Sluit je ogen. En als je ze weer open doet, kijk dan eens heel bewust naar je omgeving. Registreer wat je allemaal rondom je ziet. Da’s een heel simpele manier om je eigen vertrouwde wereld te herontdekken, met nieuwe ogen. Heel gewone en normale dingen zien er plots bijzonder uit. Je beseft dan dat er ook heel veel is om dankbaar voor te zijn. Ineens zie je ze in een ander licht, die kleine gelukjes, opstekers voor je gemoed.
Zoute tranen op je frietjes
Gisteren was er in Brugge een prachtige regenboog. “Roland, een regenboog!”, roep ik naar mijn man, we zijn allebei zot van regenbogen. En ik zie de mensen rondom mij lachen en teken doen naar elkaar, zo van: “Ja, typisch Ingeborg.” Maar zij werden er ook blij van! Het is toch fantastisch dat je mekaar attent maakt op van die kleine gelukjes die je dag maken.
De start van mijn leven was eigenlijk een regenboog. Er was verdriet: er waren tranen, er was regen. En er was hoop: de zon scheen, want er was een nieuw kindje onderweg. Ik weet heel goed wat een regenboog is, dat is kunnen lachen door je tranen.
En weet je, als je het zout proeft van je tranen, en je denkt daar een frietje bij, met een beetje mayonaise, zalig toch! In elk moment kan je, mits een beetje training, wel iets moois ontdekken.
Kleine ankertjes om positiever in het leven te staan
Ik ben al heel mijn leven fan van Bond zonder Naam. Jullie maandelijkse spreuken zijn stuk voor stuk opstekers, echt waar! Het zijn telkens kleine mantra’s of gebedjes, kleine ankertjes om positiever, warmer, mooier in het leven te staan.
Mensen verontschuldigen zich te vaak voor hun kwetsbaarheid. “Sorry, ik klink misschien een beetje wollig”, zeggen ze wanneer ze iets gevoeligs zeggen. Of “Oei, nu klink ik bijna als Bond zonder Naam”. Daar word ik zo kwaad van! De taal van het hart is niet soft of belachelijk. Positief is niet vies. Kwetsbaarheid is niet flauw. En het vraagt best wel wat moed om ook in het donker opstekers te vinden. Maar ze zijn er, en we mogen elkaar er gerust op wijzen. Laat ons asjeblief allemaal wat meer klinken en zijn zoals BZN!
(tekst: Christina van Geel | foto: © Andreas Van Esbroeck)
Download hier de maandspreuk →
