Al van kleinsaf zeiden de nonnetjes op school tegen mij: “Jij bent te dom, dat wordt niks met jou.” Ik was geen gemakkelijke leerling, beetje ADHD, nogal veel energie. En ik was een echte dromer. In plaats van algebra te studeren, verzon ik hele werelden in mijn hoofd, daar hadden ze geen vat op. De nonnetjes hebben me echt proberen te kraken. Ofwel breek je effectief in duizend stukjes. Of je bouwt een schild rond je en je doet je eigen goesting. Ik ben blij dat ik dat laatste gedaan heb.
Praline met artificieel speeksel
Diezelfde goesting om te gaan voor je dromen zie ik ook in mijn zoon Julius. Onlangs heeft hij een praline gemaakt voor mensen met keelkanker. Zij proeven niets meer omdat ze geen speeksel meer aanmaken. Een professor deed onderzoek naar hoe hij zijn patiënten hun smaak kon teruggeven. “Wat zou je nu echt graag nog eens proeven”, had de dokter hen gevraagd. Voor heel veel mensen was dat natuurlijk chocolade. Julius heeft een praline gemaakt met een beschermlaag van cacaoboter, gevuld met artificieel speeksel. Zodra je op die praline bijt, komt er speeksel in de mond en proef je weer. Ik heb een filmpje gezien van een mevrouw die al drie jaar niets meer gesmaakt had. En dan plots die smaak van chocolade in haar mond. Ze huilde van geluk. Magnifiek toch.
Succes is niet per se het doel. Maar als je leeft met goesting, als je gaat voor je dromen, als je alles met passie doet, voelt het hele leven als een overwinning. Omdat je zoveel energie en voldoening haalt uit wat je doet.
Julius mocht van mij worden wat hij wilde. Als hij wat hij deed maar met liefde en goesting. Dat was het enige dat ik als vader verlangde.
Goesting in maatschappelijke meerwaarde
Ik ben ongelofelijk dankbaar voor wat ik heb kunnen en mogen doen in mijn leven. Ik vind het normaal dat ik nu iets teruggeef aan de maatschappij. Ik wil iets kunnen betekenen voor mens, dier en planeet.
Ik ben net terug van Mexico. Er werkt een twaalftal mensen op de plantage. En ik probeer elk jaar iets extra voor hen te doen. Hun grote passie is baseball. Dus hebben we een pleintje aangelegd, een tribune laten bouwen, materiaal aangekocht en T-shirts laten drukken. Elke zondag is er een match én feest, met tortilla’s, tapas en pintjes. In een klein Mexicaans dorpje zonder café brengt zo’n match de mensen samen.
De burgemeester vertelde mij dat het alcoholmisbruik sindsdien enorm gedaald is. Vroeger zaten ze thuis pinten te drinken. Nu komen mensen samen om te feesten en zijn een pak minder eenzaam. Drinken is geen vlucht meer.
In Virunga in Congo hebben we een paar jaar geleden een chocoladefabriek gebouwd. Ons doel was de lokale cacaoboeren een eerlijke prijs bieden voor hun product. De winst is 100% voor het behoud van het Virunga Park. De Kivu streek is nog altijd één van de gevaarlijkste regio’s ter wereld. Chocolade is zo’n beetje de enige hoop van de lokale bevolking. Vroeger werden cacaobonen geëxporteerd tegen heel lage prijzen. Die bonen groeiden in hun tuin, maar mensen hadden geen idee van de waarde ervan. Nu maken ze zélf hun chocolade en hun eigen winst. Ze voelen zich supertrots.
Sjette geven!
Natuurlijk zijn er ook dagen met minder goesting. Maar ik heb een hekel aan zelfmedelijden.
Ik ben nogal zot van tatoeages. Elke tatoeage die ik laat zetten heeft een betekenis, iets wat ik beleefd of verwezenlijkt heb. Als ik dan ’s morgens mijn tanden sta te poetsen en ik heb geen goesting, dan zie ik die tattoos en denk ik: “Komaan kerel, niet ‘trunten’, ’sjette’ geven! Je hebt zoveel toffe dingen mogen doen in je leven!” Een shot dankbaarheid voor wat er op mijn pad gekomen is. En dat geeft dan weer goesting om ervoor te gaan. Om te blijven gaan.
(tekst: Christina van Geel / fotograaf: © Andreas Van Esbroeck)
Download hier de maandspreuk →
