Het is 12 juni 2019. Met de groep van ‘t Café (de thuis- en daklozenwerking van BZN i.s.m. partners) zijn we op uitstap in de Zoo van Antwerpen. Daar vraag ik A., 58 jaar, of ik hem een poosje mag “volgen”. A. woont inmiddels 3 jaar op straat in Antwerpen. Hij slaapt meestal in het Harmoniepark. Als het regent slaapt hij in het Centraal Station. Ook wel “De pisbak” genoemd. Het mag.
Bij een tweede ontmoeting vertelt A. me wat meer over zijn leven vóór zijn straatleven.
Als kind heeft hij zijn moeder twee keer behoed voor zelfdoding. Twee keer stond ze bij een rivier. Klaar om te verdwijnen. A. was toen 8. Op zijn tiende trof hij op een dag plots onbekende mensen in huis aan. Zijn moeder was definitief spoorloos.
Ik bel A. op in de wagen en vraag waar hij wil afspreken.
“In Merksem,” antwoordt hij.
Bizar, vind ik, maar ik stel verder geen vragen.
“Kom naar het politiekantoor. Achter de kerk vind je zeker een parkeerplaats.”
Na het werk pikt A. me op en wandelen we naar café De Kat in Antwerpen. We eten een soepje. Ik lees hem de 3 blogteksten over onze ontmoetingen voor. Hij luistert stil. Zonder onderbreken. Hij knikt soms bevestigend. Trekt af en toe aan zijn sigaret. “Alles klopt. Je hoeft mijn naam niet af te korten tot de eerste letter. Dat vergroot het taboe. Schrijf maar Aleksandar. Ik heb niks te verbergen. We zijn allemaal mensen.”
Mensen vragen me vaak: “Wat moet je doen als je een dakloze of bedelaar ontmoet?”
Aleksandar luistert naar mijn ideeën en vult aan.
“Ja, geld krijgen is altijd bijzonder. Sommigen spenderen het goed, anderen helaas aan drank en drugs. Dat kan je niet zomaar zien aan iemand. De mensen die mij geld gaven was ik alleszins erg dankbaar.
